یا الله
سلام
انسان چون دارای عقل و اختیار است باید حساب کارهایش را خودش در دست بگیرد و آنگونه عمل کند که دو قدرت تصمیم گیری و ابتکار عمل زندگی اش در دست خودش باشد و نه دیگران!
اگر این فرصت بی نهایت را از دست داد و به دیگران واگذار کرد دیگر نباید انتظار داشته باشد دیگران تصمیم به عملی بگیرند که حتما به نفع او باشد چون از دو حالت خارج نیست، یکی آنکه دیگران دنبال نفع خودشانند و نفع تو را در صورتی محقق می‌کنند که نفع خودش نیز در آن باشد و حالت دیگر هم آن است که دیگران هرچند دلسوز اما توان تشخیص نفع تو را ندارند.
در هر حال عقل سالم آنچنان نمی‌کند که عنان زندگی خویش را رها کند و به دیگری بسپارد.
مثال ساده اش هم رقابت‌های ورزشی است: مثلا تیم الف اگر ببرد بدون توجه به نتایج سایر تیم‌ها به مرحله بعد صعود می‌کند و اگر ببازد باید منتظر باخت تیم ب مقابل تیم ج باشد تا صعود کند. خب اگر تیم الف قدر فرصت ابتکار عمل و قدرت صعود خود را نداند و ببازد و این فرصت را در اختیار دو تیم دیگر قرار دهد عاقلانه است؟ قطعا نیست!
ما هم برای صعود در زندگی باید از فرصت تصمیم گیری و ابتکار عمل خود به بهترین حالت ممکن بهره بگیریم وگرنه عاقلانه نیست که صعود را به دست اما و اگرهای دیگران بسپاریم.
در سطح خانواده، جامعه و ملت‌ها هم همین است باید بگونه‌‌‌ای عمل کنند که قدرت تصمیم و عمل با خودشان باشد نه با غیر!
بنابراین تا می‌توانیم این دو قدرت را در خودمان و دیگرانی که دوست داریم پرورش دهیم: نخست قدرت تصمیم گیری و دوم قدرت ابتکارعمل!
دکتر محسن دیناروند